Şafak Pavey'in 19 Yaşındayken Geçirdiği Kazanın Ayrıntıları

"Size bu konuşmayı; her şeyin yasak olduğu Genel Kurul'da yapıyorum. Ortalama yaşın 50 olduğu bir Meclis'te su içmenin dahi yasak olduğu bir Genel Kurul'da çalışıyoruz. Yaşlı haklarının, hasta haklarının bile düşünülmediği bir Genel Kurul'dan söz ediyorum. Turist olarak bile gitmediğiniz coğrafyalarda, Afganistan'da, Yemen'de, İran'da, yıllarca türban kullanmaya mecbur edilmiş biri olarak yapıyorum.

Meclis'te pantolon giymesi, bir erkek vekil tarafından engellenmiş, bir kadın vekil olarak yapıyorum. Olmayan bacağı, erkekler tarafından siyaset sohbetine dönüştürülen biri olarak yapıyorum."

Pavey'in bu açıklamaları tartışma yaratırken, en sert tepki Sabah yazarı Sevilay Yükselir'den geldi. Yükselir, Pavey'e ağır ithamlarda bulunarak, "Bu ilk yalanı değil. İsviçre de 1 çocuğu kurtarmak için mi yoksa kocası terk ettiği için mi o trenin önüne atladı sormak lazım kendisine!" dedi. Yükselir'in bu açıklamaları sosyal medyada büyük tepki gördü ve Yükselir Pavey'den özür dilemek zorunda kaldı. 

ŞAFAK PAVEY KOLU VE BACAĞINI NASIL KAYBETTİ?

Tüm bu gelişmelerle birlikte Pavey'in kolunu ve bacağını kaybettiği kaza da gündeme geldi. Peki Pavey'in bir kolu ve bir bacağına mal olan tren kazası nasıl gerçekleşti?

Hürriyet, İsviçre'de 1996 yılından itibaren Pavey'in avukatlığını üstlenip, yasal süreci takip eden avukatı Atılay İleri'ye ulaştı ve o günü anlattı:

AVUKATI KAZA ANINI ANLATTI:

Söze, "Şafak Hanım'ın 24 Mayıs 1996 tarihinde Zürih şehrinde vuku bulan kaza ile ilgili avukatı olarakbana sırlarını size gerekli ölçüde ifşa etme izni verdikten sonra, bilgi veriyorum" diyerek başlayan İleri, Şafak Pavey'in o gün yaşadığı kazayı mahkeme tutanaklarına dayanarak şöyle anlattı;

"O dönemde Şafak Hanım'ın eşi Paul Pavey müzisyen olarak Zürih'de çalışmaktadır. Şafak Hanım Zürih'e eşinin yanına gelir ve onunla aynı evde ikamet eder. Paul Pavey'in bir meslek arkadaşı, çek vatandaşı Miroslav Hess, beyin tümörü teşhisi ile tedavi görmektedir. Kendisine Cenevre'deki bir kanser uzmanı doktora gitmesi tavsiye edilir. Durumu ağırdır. Denize düşen yılana sarılır misali Zürih'e gelir ve Pavey ailesinde bir gece misafir olur. Ertesi günü saat09.03 treni ile Zürich ana istasyonundan Cenevre'ye gitmeye karar verir. Hess'in sağlık durumunun ağır olması nedeniyle Şafak Hanım kendisine refakat etmeyi teklif eder. Miroslav Hess bu teklifi kabul eder.

"TREN HAREKET ETMEYE BAŞLAR..."

Ertesi günü, 24.5.1996 da beraberce Zürih istasyonuna giderler. Ancak Miroslav Hess beynindeki tümörün etkisiyle hareketlerini koordine edemediği ve zamanında hazırlanamadığı için istasyona geç gelirler. Hess yavaş yürüdüğü için Şafak Hanım kendisine perona gidip trene binmesini tavsiye eder ve gişeye biletleri almaya gider. Gişe kalabalık olduğu için Şafak Hanım da gecikir. Biletlerle perona gelen Şafak Hanım trenin hareket etmeye başladığını ve en son vagonun açık kapısında Hess'in kapıyı açık tutup kendisine el salladığını görür."

"KOŞTU AMA..."

Mahkemede şahitlik yapanların ifadelerine göre, Şafak Pavey'in "bir olimpiyat koşucusu" gibi trene koşmaya başladığını vurgulayan İleri, şöyle devam etti;

"Şafak Hanım, hiç tereddüt etmeden (tutanaklara ve şahitlerin ifadelerine göre) " bir olimpiyat koşucusu" gibi hiç olmazsa Hess'in biletini kendisine vermek için koşturur. Tren hız aldıkça Şafak Hanım da hızlanır. Tam Hess'in seviyesine gelip bileti vermek üzereyken ayağı kayar ve peronla tren arasına düşer."

MIROSLAV HESS VEFAT ETTİ, ŞAHİTLİK YAPAMADI

Şafak Pavey'in geçirdiği tren kazasının birinci elden tanığı olan Pavey'in yolculuğunda eşlik edeceği Miroslav Hess'in 1996 yılı sonunda hastalığı nedeniyle vefat ettiğini ve bu nedenle mahkemede şahit olarak dinlenemediğini de vurgulayan İleri, mahkeme sürecini de şöyle anlattı:

"İsviçre Demiryollarına 24.6.1997 de Zürih Bidayet Mahkemesi'nde tazminat davası açıldı. 3.11.1998 tarihli karar ile mahkeme davayı reddetti. Bu karara karşı Zürih İstinatMahkemesine yapılan itiraz kabul edildi ve dava delil toplanıp tekrar karara bağlanması için Bidayet Mahkemesine geri çevrildi. Geniş çaplı bir delil temini ve değerlendirmesinden sonra(Beweisverfahren) Bidayet Mahkemesi davayı 31.8.2001 de yine reddetti. Bu karara karşı Zürih İstinaf Mahkemesine tekrar itiraz edildi (Berufung). Bu mahkeme yine delillerin eksik toplandığı kanaatına vararak bu kez dosyayı Bidayet Mahkemesine geri göndermeyip kendisi bilirkişi raporları talep etti ve bilirkişilerin sözlü ifadeleri alındı.

Delilleri değerlendiren İstinaf Mahkemesi yukarıda belirttiğimkararıyla davayı reddetti. Bu karara karşı Zürih Kantonu temyiz mahkemesine (Kassationsgericht ) açılan dava 6.05.2005 de reddedildi. Ve son olarak İsviçre Federal Mahkemesine açılan temyiz davası da 13.1.2006 dareddedildi."

PAVEY YAŞADIKLARINI ŞÖYLE ANLATMIŞTI:

Şafak Pavey, başına gelen talihsiz kazayı, 1996 yılında Aksiyon dergisine verdiği röportajda şu sözlerle anlatmıştı:

"Bu kazanın benim kontrolümün dışında olmuş olması beni çok rahatsız ediyor. Gerçi kader varsa o zaman kontrollü olması veya olmaması hiç önemli değil. Ama gene de zaman zaman rahatsız oluyorum. Tren garına gidecektim, arkadaşım bekliyordu ve gecikmiştim. Kanserli bir arkadaşım, tedavi için geliyordu Zürih'e. Ben ona peronda bekle demiştim ama o, trene binmeyi tercih etmişti. Bu olaylar ben bilet almaya gittiğimde olan olaylardır.

Ben biletleri alırken tren yavaş yavaş hareket etmeye başlamıştı. Ben de vergi ödemek zorunda kalmasın diye ona biletleri yetiştirmek için koştum. Kapıda duruyordu. Biletleri uzatırken bir çarpışma, bir el teması oldu ve ben düştüm.

"ÜSTÜMDEN TREN GEÇTİ"

O an bir bayanın çarpmış olması söz konusu olabilir. Yani ben öyle bir şey hatırlıyorum, ama kesin bir şey söyleyemem en azından bir omuz çarpması vardı. Bana ilk önceleri bu çarpma olayı bir itme gibi geldi, çünkü benim trene atlayacağımı zannetmiş olabilir. Ve birden bire üstümden tren geçti.

"KAZA ANINDA KENDİMDEYDİM"

Kaza anında tamamen kendimdeydim. Tren üstümden geçmişti, ben kendimi kenara doğru çekmeye çalışıyordum. Demek ki anlık şeylerde insanlar bir şey hissedemiyorlar.

"BACAĞIMIN KOPTUĞUNU GÖRDÜM"

Ben bir şey olmadı zannediyordum, çok korkuyordum. Ama birden kopmuş bacağımı gördüm, bilincim yerindeydi, bacağımı kaybettiğimin farkındaydım.

Kolum tamamen vardı, ama damarlar ve sinirler çok ezilmişti. Polisler bile şaşırmışlar bu duruma, çünkü ben hastaneye kadar konuşa konuşa gitmişim.

Ben ilk kopmuş bacağımı gördüm, ambulanstaki doktora da söyledim zaten; ben bacağımı kaybettim herhalde, ama kolumu belki kurtarabilirsiniz diye. O da evet belki dedi, ama çok olumsuzca bir belki idi bu. Bu arada kolum arkaya düşmüştü, ben onu öne doğru aldım. Hastanede en çok kolumu merak ediyordum, narkozdan çıktıktan sonra baktım hakikaten kurtarılamamış."