Krall'dan Çok Krallcu'nun Albümü

Şarkıcı ve piyanist Krall kendisini mizah, sevecenlik ve samimiyet duygusu ile yenilerken bu dikkate değer kaçış noktası müziğinin her yerinde kendini açığa çıkartıyor. Yetenekli bir müzisyen için büyük bir çıkış ve doğal bir ilerlemeden söz etme zamanı geldi yani. Diana Krall ise albüme basitçe "bir şarkı ve dans kaydı" diyor. "Hepimiz oraya şarkılar sanki dün yazılmış gibi gittik. Belli bir döneme ait ya da nostalji kaydı yapmak istemedim" diyor.

Sanatçının vardığı bu nokta aslında çok da şaşırtıcı değil. Çünkü hem çocukluğunun geçtiği ev hem de şimdiki evi plaklarla dolu olan biri için adeta 21.yüzyıla yönelik olarak tasarlanmış 1920ler ve 30lar şarkılarını bulmak tesadüf olamaz.

Dikkat çekici bir "Lonely Avenue" uyarlaması, "Let it Rain"in modern okuması, Buddy ve Julie Miller'ın ruhani özleminin yeni şarkısı "Wide River Cross" ve daha nice parça Diana Krall'ın enfes yorumuyla süslediği "Glad Rag Doll"da ortak bir yankısını bulmuş.

Ünlü yapımcı T Bone Burnett ve ve mühendis Mike Piersante ile ilk defa çalışan Krall anaolog kaydın derin rezonans odağı ve canlı çizgisinde eğlenceli bir oyun alanı yakalamış çocuk kadar enerjik. Öte yandan seslerin ve renklerin şaşırtıcı değişimi ile parça isimlerindeki tezatlık Mark Ribot'nun dengeli ve ahenkli solo gitarlarıyla güzel sürprizlere dönüşmüş. Yani tıpkı şimdiye kadar olduğu gibi Diana Krall bu albümde de kendine özgü duyumsama ve zamanın benzersiz algısından faydalanmış.

Herşey doğal olarak geliştiği düzenleme sürecinde Keefus Green'in klavyesinden gelen kimi gizemli kimi komik yorumu da göz ardı etmemek gereken bir albüm olmuş "Glad Rag Doll". Ve bir kez daha kalınca altını çiziyor bir gerçeğin; Diana Krall'un tek rakibi kendisidir, daima ve her yerde.