Mourinho'nun Mourinho'yla Savaşı

Bülent Değerli

Madrid'den geçen sene ayrıldığında, belki de kariyerinde hiç olmadığı kadar ldquo;kırılgan rdquo;dı Mourinho hellip; Kupa koleksiyoncusu, emrindeki dudak uçuklatan bütçeye ve apoletleri omuzlarından sarkan yıldızlara rağmen (ya da belki tam da bu yüzünden) Real Madrid'in başında 3'üncü sezonunda sıfır çekmiş, çoğu zaman Guardiola'nın gölgesinde kalmış, yetmez gibi basınla, soyunma odasıyla hatta taraftarın bir kısmıyla bile ldquo;papaz olup rdquo; gemileri yakmıştı. Basın toplantısında, ldquo;Beni burada sevmiyorlar. Sevmeyenlerin çoğu da şu an bu odada rdquo; dedi ve ldquo;sevildiği rdquo; yere, İngiltere'ye gitti.

PROBLEMİ ÇÖZEN DEĞİL PROBLEMİN KENDİSİ

Futbolun Darth Vader'ı ilk kez zaaf gösteriyordu. Yaralarını sarmak, ldquo;özel bir adam rdquo; olduğunu hatırlayıp yedi düvele hatırlatmak için de kendini evinde hissettiği Chelsea'den daha ideal bir adres olamazdı hellip; Üstelik Premier Lig'de ldquo;post Ferguson rdquo; dönem onun için biçilmiş kaftandı. Ama olmadı. Geçen hafta sonu 77 maç sonra evinde, hem de lig sonuncusuna yenilip şampiyonluk umutlarını Kaf Dağı'nın arkasına gömdü. Sezon başında belki de hesaba dahi katmadığı Liverpool'un 5 puan gerisine düştü. Ve şampiyonluğun dizginleri avuçlarının içinden kayıp gitti. Artık elinde kalan tek somut hedef Şampiyonlar Ligi. Ama ona ulaşmak için de önce bu akşam Atletico Madrid'i alt etmeli...

Bir sene sonra yeniden Madrid'de Jose Mourinho hellip; Bu sefer şehrin diğer büyüğü Atletico Madrid'e meydan okumak için... Şampiyonlar Ligi final bileti almak için hellip;

Liverpool'la beraber bu sezon Avrupa'nın peri masalı yazan Atletico Madrid'in dayanıklılığını, formunu, arzusunu, rakipleri hayattan bezdiren oyun planını ve tabii onlara bu ruhu aşılayan meslektaşı Simeone'yi aşmak zorunda Jose. Bir başka deyişle, kendisine kıyasla yolun daha başlarında da olsa ldquo;yeni Mourinho rdquo;u yenmek zorunda hellip;

Felsefeleri birbirine öylesine yakın ki kimin çalıştırdığı bilmeseniz, Atletico'nun hocası Mourinho dersiniz. İkisinin de ortak yönü problem çözmekten daha çok problem çıkaran, hatta problemin bizzat kendisi olan takımlar yaratmaları. Oyunu estetik kılmak, akıcı futbol oynamak, topa ambargo koymak gibi derdi yok Simeone'nin hellip; Tıpkı Mourinho gibi hellip; Topa değil alana hükmetmek öncelikleri. Kendi felsefelerini dayatmaktan çok reaktif olmak pahasına rakibe ldquo;Al topu sen oyna rdquo; diyor, o top ayaklarına geçtiği anda da ldquo;lafı uzatmadan rdquo; delip geçen hızdaki kontralarla rakip kaleye inmeye bakıyorlar.

Simeone'nin Atletico Madrid'i, topu yitirdiği anda sert bir baskı uyguluyor. Ama o pres sonuç vermezse de ldquo;Transformers rdquo; gibi anında form değiştirip kendi kalesinin önünde delinmesi çok zor 2 bant halinde yerleşiyorlar. Sahanın merkezini öylesine kalabalıklaştırıyor, alanı öylesine daraltıyorlar ki rakipleri nefessiz bırakıp boğuyorlar. En ldquo;inceci rdquo; takımlar dahi o duvarı aşmanın yolunu bulamıyor. Nitekim bu sezon oynadıkları 5 Barcelona maçında hiç yenilmediler, üstelik Messi'yi sıfır gol-sıfır asistle etkisiz eleman yaptılar.

Mourinho da temelde oyuncularından çoğu zaman bunu istiyor. Talebelerinden rakibin hücumlarını bir sünger gibi emip, fırsatını buldukları anda direkt kaleye inerek hançeri saplamalarını bekliyor. Takımları arkada sağlam durup sonra da çok hızlı çıkarak sonuca gidiyor.

AYNAYA BAK, SIMEONE'Yİ GÖRECEKSİN

Her ikisi de takımlarına tutku ve kazanma mantalitesi aşılayan adamlar. Zaten o yüzden Simeone, ldquo;Mourinho'yu çok beğeniyorum zira kazanmayı çok iyi biliyor rdquo; diyor. Saha kenarında siyah takım elbisesinin içinde yerinde duramayan, her fırsatta yıllarca önlerinde oynadığı taraftara ellerini açarak ldquo;Haydi bağırın rdquo; diye seslenen Simeone ve kazanınca tribünlere tırmanıp taraftara sarılacak ya da sahanın ortasında dizlerinin üzerinde kayacak kadar kendinden geçen Mourinho hellip; Kazanmaya olan bu açlıkları, bu aşkları talebelerine de yansıyor.

Simeone belki Mourinho kadar rakip hocaları çileden çıkaran polemiklere başvurmuyor. Ortamı germekten medet ummuyor (henüz). Oyuncuyken sahada her ldquo;numaraya rdquo; ve sertliğe başvurmakta sakınca görmezken, tüm deli dolu ruhuna rağmen hoca olarak daha ldquo;itidalli rdquo; duruyor. Mourinho gibi rakiplerinin kimyasını maç öncesi akıl oyunlarıyla bozmaya çalışmıyor. En azından şimdilik hellip;

Ancak hiç şüphe yok ki herkesi hayran bırakan Atletico Madrid, Mourinho'dan tatlar taşıyor. Simeone de tarzı, oyuna bakışı, takımına aşıladığı ruh ve kazanma içgüdüsüyle, geleceğin Mourinho'su olmaya koşuyor hellip;

Mourinho'nun işi bu defa belki de hiç olmadığı kadar zor. Zira yeniden zirveye çıkmak istiyorsa, hem bu şehrin hayaletlerini hem de sahada aynadaki aksini dize getirmenin bir yolunu bulmak zorunda hellip; Şimdiye dek çok dişli rakiplere meydan okudu belki hellip; Ama kazanmak için bu kez ldquo;kendisiyle yüzleşmek rdquo;, Mourinho'yu yenmek zorunda...

degerlibulent/twitter.com