Hüznün yüreğime çöktüğü bu gün de yazmak istedim .Bir dostumdan duymuştum.. "Annesi olanın kederi olmaz". Yaşarken derinliğini hissedemediğim onlarca vecizeden birisiydi ve şimdi annemin yokluğuyla hafızama kazınan sözlerden biri oldu.
Meslekleri gereği, yazmak ve konuşmak zorunda olan bazı insanların çok zorlandığı (yazmak için), çok yutkunduğu (konuşmak için) anlar olur. Kelimeler parça parça dökülür ağızlardan… Cümleler perişan bir halde dizilir satırlara. Anlarsın ki, bu acılı halet-i ruhiyenin ayak sesleridir. Feryatlar duyarsın kulaklarında seslenen, ağıtlar dinlersin yüreğinde inleyen, gözyaşlarının sessizce damladığını görürsün. Bir kez daha inanırsın ki; insanın en büyük imtihanı acıyladır.
Değerli dostlar; annem Erzurumdan İstanbul Cerrahpaşa tıp fakültesi hastanesine safra yolları kanseri teşhisiyle geldi sonrasında İstanbul Gaziosmanpaşa da özel bir hastanenin yoğun bakım ünitesine yatırıldı. İstisnasız her gelip yogun bakım önünde beklemeleri başlamış sıkıntı ve acı dolu 20 Günü başlamıştı. Hastanenin katları üç üniteden oluşmakta: Yoğun bakım, doğum, ameliyathane. Yoğun bakımda, hasta görüşmeleri 11:00 da başlıyor ve görüşme aralığı beş dakikayı aşmıyordu. Ne kıymetli dakikalarmış meğer…Sevgili annemi dünya gözüyle görebildiğim son dakikalar…Neler sığdırdım o beş dakikaya...Çocukluğum, gençliğim ve yüzlerce hatıralar… Geçmek bilmeyen saatlerde, hastane koridorunda, gözlerinde aynı hüznü yaşayan, dualarla teselli arayan büyük bir aile olmuştuk artık… Kainat imtihanını, doğumla-ölümü, hüzünle-sevinci eş zamanlı yaşayacağınız nadir ortamlardan biriydi. Bir yandan yakının kaybeden birinin koridorda yankılanan acı feryadına, diğer yandan bir bebeğin dünyaya merhaba dediği ilk çığlığına tanık oldum. Sanki o koridor bir mesaj veriyordu bana. Ağlayarak dünyaya gelenin, ağlatarak dünyadan gidişini gördüm. Hayata tutunanlarla, dünyaya veda edenleri gördüm. Zaman geçmiyor denen yerde, zamanın bitişini gördüm. "Keder büyüdüğünde, dünyanın gözlerde küçüldüğünü gördüm"
Gaziosmanpaşa şafak hastenesinden Çamlıca erdem hastenesine getirdiğim Son gün…
21 ekim 13.30'daki görüşmemiz bin bir çeşit duyguyla tamamlandı. Bunu ancak yaşayanlar bilir; rüyaların, hislerin, can sıkıntısının size bir şeyler fısıldadığını hissedersiniz, yine de yüzleşmek istemezsiniz. Fakat hayat bu konuda çok acımasızdır ve korktuğunuz şeyi başınıza getirmekte çok ustadır. Ve artık hayatın sizi "acı bir sona" doğru götürdüğünü hissedersiniz. Her çalışında Telefonun melodisine bile yansır o acı his… 08:00 da yogun bakım önünde annemin acı haberini aldığım o an… İlk kez hissettiğim yetim kalmanın ve annesizliğin acısı… Elbet bunu dindirmek için çeşitli yöntemler vardır ama hiç şüphesiz en önemlilerinden biri:
Annemin hastalığından son anına kadar yanımda olan, duasını gönderen, uzakta da olsa varlığını hissettiren, yaşadığım acıyı paylaştıkça azaltan bütün dostlarıma minnettarım.
Klasik olacak ama anneniz sağsa hemen kalkın ve sarılın, uzaktaysa arayın.(tabi babanıza da)Kendiniz için bunu yapın, bir gün keşke demek için çok geç olmasın!
Yarabbi! Bizi nimetlerine şükredenlerden ve her nefeste Allah diyenlerden eyle.
Güçlü olana merhamet yakışır, Yarabbi merhametinle muamele et. (Amin)
Son Dakika › Yaşam › Sedat Şahin'den Anneye Ağıt! - Son Dakika
Sizin düşünceleriniz neler ?