DENİZLİ 65 yıldır el tezgahında dokumacılık yapıyor

65 yıldır el tezgahında dokumacılık yapıyor

Denizli'nin tekstil ve dokumacılıkta öne çıkan Babadağ ilçesinde yaşayan 75 yaşındaki Mehmet Cengiz Yılmaz, 10 yaşında babasından öğrendiği dokumacılık mesleğini, yıllara meydan okuyan ve kol gücüyle çalışan el tezgahında sürdürüyor. Teknolojiye direnen 4 çocuk, 11 torun sahibi Yılmaz, ilçede el işi dokumacılığın son temsilcisi olduğunu, bu işi ölene kadar yapmak istediğini söyledi.

Babadağ'da yaşayan Mehmet Cengiz Yılmaz, 10 yaşında babasının yanında dokumacılık yapmaya başladı. Çocukluğunu ve gençliğini tahta el dokuma tezgahının başında geçiren Yılmaz, 65 yıl boyunca aralıksız mekik dokuyarak, masuralardaki ipliklere hayat verdi. Yılmaz, gelişen teknolojiyle birlikte makineleşmeye yönelenlerin aksine baba mesleğini yaşattı. Çam ağacından yapılmış el tezgahı ile teknolojiye direnen 4 çocuk, 11 torun sahibi Yılmaz, günde 2 saat atölyesinde vakit geçiriyor. Eski yöntemlerle makarasına ip saran Yılmaz, el tezgahının başına geçip, mekiğini ip ve dizgilerinin arasına bırakıyor. Nasır tutan elleriyle tefeyi kendisine çeken ve tezgahının pedallarına basan Yılmaz, 2 günde bir masa veya koltuk örtüsü üretiyor.

'BU MESLEĞİN SON DEMLERİNİ DOKUYORUM'

Babadağ'da eskiden birçok evde tezgahta dokumacılık yapıldığını anlatan Yılmaz, Babadağ, dokumanın başkenti olarak bilinir. Ancak teknolojinin gelişmesiyle birlikte mesleğimiz tükenme noktasına geldi. Eskiden her evin altında dokuma tezgahları olurdu. Sokaklarda hep tezgah sesleri duyulurdu. İlçemde bu mesleğin son temsilcisi benim. Benden başka el işi dokumacılık yapan kimse yok. Artık bu mesleğin son demlerini dokuyorum. Teknolojiye direnmeye devam ediyorum. Ölene kadar mesleğimi devam ettireceğim dedi.

El işiyle dokunan bir ürünün özel bir işçilikten geçtiği için seri üretime kıysala daha güzel ve sağlam olduğunu vurgulayan Yılmaz, şöyle dedi

Mesleğimizin sona ermesine üzülsem de elimden bir şey gelmiyor. Hayatım dokuma tezgahıyla geçti. Hala evimin bodrum katındaki imalathaneme iniyorum, tezgahımın başına geçiyorum. İpliklerimi hazırlıyorum. Günde 2 saat burada çalışıyorum. Tezgahımla burada vakit geçirmek beni dinlendiriyor. Huzuru burada buluyorum. Kol ve ayak gücüyle çalışan tezgahım benim için ayrıca bir jimnastik makinesi. Şu anki sağlığımı da mesleğime borçluyum.