Geçimini Sağladığı Semercilik Hobisi Oldu

Teknolojinin gelişmesi, traktör ve diğer diğer araçların kullanımının artmasıyla yok olmaya yüz tutmuş mesleklerden olan semercilikle 30 yıl geçimini sağlayan Hasan Başayan (53), talebe göre hobi amaçlı ayda bir semer yapıyor.

Gelişen teknoloji, yıllarca kullanılan klasik yöntemleri, alışkanlıkları değiştirirken, özellikle tarıma dayalı el sanatları son temsilcilerinin elinde devam ettirilmeye çalışılıyor.

Eşek ve atın ulaşımda yoğun olarak kullanıldığı dönemlerde altın çağını yaşayan semercilik, traktör ve benzeri araçların artmasıyla yok olmaya yüz tutmuş bu el sanatları arasında bulunuyor.

Sındırgı'da mesleğin son temsilcisi Başayan, AA muhabirine yaptığı açıklamada, ilçedeki beş semerciden geriye sadece kendisinin kaldığını, Balıkesir genelinde ise birkaç kişi bulunduğunu söyledi.

Çok değil 15 yıl öncesine kadar bölgede at ve eşek kullanımının yaygın olduğu dönemlerde günde bir semer yaptığını ifade eden Başayan, bazen talepleri yetiştirmek için geceleri bile çalıştığını anlattı.

Baba mesleğinden 30 yıl geçimini sağladıktan sonra emekli olduğunu dile getiren Başayan, "Şimdilerde talep gelirse ayda bir semer ancak yapıyorum. Bu işi artık hobi amaçlı devam ettiriyorum. 5-6 aydır iğneyi elime almış değilim. At ve eşek kalmadı ki semer yaptıran olsun" diye konuştu.

Başayan, bir semerin ortalama maliyetinin 100 lira olduğunu ve el emeği katarak 200 liraya sattıklarını aktardı.

Süs eşyası olarak minyatürlerine talep gelince bunları da üretmeye başladığını bildiren Başayan, "Minyatürlerinin maliyeti yüksek olduğu için alıcısı nadir bulunuyor, o yüzden seyrek yapıyorum. 50 lira maliyet olunca yaklaşık 100 liraya satmak gerekiyor, bu da alıcısına fazla geliyor" ifadesini kullandı.

Semer yapımında deri, keçe, saz ağaç, ip, bez ve çuval kullanıldığını belirten Başayan, yapımının kolay olmadığını vurguladı.

Başayan, semer yapımını şöyle anlattı:

"Ortasını diktiğim iki ucu açık çuvalın içini orta kalınlıktaki sazla dolduruyorum. Daha sonra iki taraftaki açık kısımları dikip ana gövdeyi oluşturuyorum. Çuvaldız, makas, çırak, keser ve eğe kullanıyoruz. Gövdenin tamamına deri, ön kısmına da kumaş dikiyorum. Önceden hazırladığım ağaç aksamını monte ettikten sonra arka kısmında saraç tarafından hazırlanmış paldım bağlantısını yapıyorum, bu sabitlemeye yarıyor. Elimde hazır birkaç tane bulunduruyorum, isteğe bağlı olarak özel ölçülerde de yapıyorum. Bunları traktör kullanamayan, teknolojiye ayak uyduramayan genellikle yaşlılar, köylerde tarlaya bahçeye gitmek için kullandıkları hayvanlara koşuyorlar."