Paris'in Ortasında Çadırlarda Yaşayan Sığınmacılar

Paris'in dondurucu soğuğunda, kaldırımda uzayıp giden küçük çadırlar, yüzlerce sığınmacının başını sokabileceği tek yer. Sert bir rüzgar esiyor ve savaştan, açlıktan, kargaşadan kaçanlar zar zor yaktıkları ateşin başında ısınmaya çalışıyor.

Yeni yıl onlar için pek de iyi başlamamış. Kalacak yerleri, paraları, yiyecek yemekleri yok. Yoklar listesi uzayıp gidiyor.

Sabah'ın ilk ışıklarıyla yardım kuruluşlarının dağıttığı kahvaltıyı alabilmek için kuyruğa giriyorlar. Biraz kahve, biraz ekmekle gün başlıyor.

Zahir, Afganistan'dan Paris'e geleli 7 ay olmuş.

"7 aydır Fransa'dayım, bu 7 ayı dışarıda uyarak geçirdim, bu gördüklerinizin tümü göçmen ve hepsi de dışarıda yaşıyor. 'Avrupa'da insanlık var' diyorlardı, Almanya, Fransa gibi ülkelerde insanlık ve insan sevgisi çok diye duymuştum ama kendim burada yakından gördüm, asla insanlık ve insan sevgisi diye bir şey yok, bu çok kötü, burada göçmenlere çok kötü davranıyorlar, sözel tacize uğruyoruz, kimse kimsenin umurunda değil…"

Zahir'in ülkesine komşu Pakistan'dan gelen Abad'ın anlattıkları da farklı değil.

"Paris'te gördüğümüz aşağılanmayı Avrupa'da hiç bir yerde görmedik."

Paris'te sokakta yaşayanların çoğu Afganistan, Pakistan ve Afrika ile Ortadoğu ülkelerinden gelenler.

Çadırlarını da St. Nehri'ne bağlanan kanallardan St Martin ve civarındaki Porte de la Chapelle bölgesine kuruyorlar çünkü buralar sığınma başvurusu yapılan merkeze çok yakın.

Çoğu, sığınma başvurusu yapmak için aylardır kendilerine gün verilmesini bekliyor. O güne kadar sokakta olacaklar, başvuru yaptıktan sonra bir yere yerleştirileceklerinin garantisi yok.

Tunuslu Şahir, soğuktan ölenler olduğunu söylüyor. "Soğuktan beş kişi öldü. Evet, insanlar soğuktan öldü. Sıradan bir şey, kimsenin sorduğu yok... "

Fransa sokaklarında giderek büyüyen sıkıntının temel sebebi, ülkede sığınmacılar için yeterli kamp olmaması. 2016'da, insan hakları ihlalleriyle sıkça gündeme gelen Calais kampının yıkılmasıyla sokakta kalanların sayısı daha da arttı. Calais kampında resmi rakamlara göre 5596 tahminlere göre 7 bin kişi kalıyordu.

Başbakan Edouard Philippe yaz aylarında, Fransa'ya sığınanların yüzde 40'ının kalacak yeri olmadığını, şu an mevcut 80 bin ev ve sığınağa 2 yıl içinde 12 bin 500 tane daha ekleneceğini açıklamıştı.

Ancak sadece 2016'da Fransa'ya kaçanların sayısı 85 bin.

Kalacak yer temininde çocuklara, kadınlara ve ailelere öncelik tanıyor. Bekar erkekler ise sığınmacıların kalabildiği merkezlere en fazla 10 günlüğüne kabul ediliyor.

Fransa Cumhurbaşkanı Macron, göreve geldiği ilk günlerde, "Mültecilere kucak açmalıyız. Bu bizim görevimiz, bundan onur duymalıyız" demişti.

Ancak göçmenlerin anlattıkları Fransız liderin sözlerinden çok uzak.

Libyalı Muhammed, ülkesindeki insan tacirlerinden, öksüz kalan çocukların dramından, bitmeyen savaştan ve kıl payı kurtulduğu ölümden kaçmış. İnsan kaçakçılarının kendisini kaçırdığını söylüyor ama detay vermek istemiyor.

"İnsanların bizim içerisinde bulunduğumuz şartları bilmeleri gerekiyor. Yani gidecek bir hamam yok. Görüşmen var nasıl gideceksin? Sana yardım edecek kimse yok."

Sokakta yaşayanlar hep tedirgin, her an polis gelip son 7 yılda sık sık yaptığı gibi, çadırları sökebilir.

"Paris çok soğuk ve benim bir evim yok. Polis her geldiğinde bize 'Başka yere git' diyor, başka yere gidiyorum yine polis geliyor, yine 'Git' diyor, oraya, buraya, sürekli yer değiştiriyoruz…"

Gül 19 yaşında, Afganistan'dan kaçmış. Gün bitip akşam soğuğu yeniden bastırınca o da konuşurken sabit duramıyor. 1 yıldan fazladır Paris'te. Anne ve babasını kaybetmiş. Geride bir kardeşi kalmış. Onunla da 1 yıldır konuşamamışlar.

Kameraya gösterdiği küçük çadırı 5 kişi kullandıklarını söylüyor.

Akbal de Gül gibi Afgan ama o sığınmacı değil. Yardım için orada, her gün gelemiyor, fırsat buldukça yiyecek getirmeye çalışıyor.

"Bu insanların hiçbir şeyi yok" diyen Akbal'ın herkese bir hatırlatması var.

"Savaştan kaçıyorlar, sefaletten kaçıyorlar. Bu durumlar olmasa bunlardan hangisi buraya gelirdi ki?"